A Jesús Manuel T.
en su marcha de este mundo
Mai
no t’he pogut escriure un poema d’amor,
ni tal sols paraules dolces,
d’eixes que, tendres, arrosseguen desde el
cor
i ho emplenen tot de narcisos i rosselles.
Mai.
I avuí... tot ha acabat.
Ara... que descobrisc
quant significatiu has estat a ma vida
tots estos anys,
que em mossega el cor
una mena de dolor
que no sé com anomenar.
Mai
havia notat ta ànima,
fins aquest
capvespre en el que,
recol·locant un
crespó caigut
t’he notat de
sobte.
He sabut que
ets tú... i que no et coneixia,
es pot
reconèixer instantàniament
allò que en cap
temps has vist i
ha estat ahi
tota la vida?
He percebut la teua essència,
com una
fragància de sempre,
emperò acabada
de descobrir.
Mai t’he escrit paraules d’amor,
i ara tampoc ho faig,
però...
destrossada sense dret
al veure la vida que s’escapa
en un sol que ja no brilla
note, per primera volta,
que m’importaves més del que pensava,
que m’importaves... i no ho sabia.
® Lucía Navarro
Luna
(Traducción:
Nunca te he podido escribir un poema de amor, ni tan solo palabras
dulces, de esas que, tiernas, arrastran desde el corazón y lo llenan todo de
narcisos y amapolas. Nunca. Y hoy... todo ha acabado.
Ahora... que descubro cuan significativo has sido en mi vida todos estos
años, que me muerde el corazón una especie de dolor que no sé como llamar.
Jamás había notado tu alma, hasta esta tarde en la que, recolocando un
espumillón caído, te he sentido de repente. He sabido que eras tú... y que no
te conocía, ¿se puede reconocer instantáneamente lo que en ningún tiempo has
visto y ha estado ahí toda la vida?
He
percibido tu esencia, como una fragancia de siempre, empero recién descubierta.
Nunca te he escrito palabras de amor, y ahora tampoco lo hago,
pero... destrozada sin derecho al ver la vida que se escapa en un sol que ya no
brilla noto, por primera vez, que me importabas más de lo que pensaba, que me
importabas... y no lo sabía).